معمولا مردم علاقه‌ای به تغییر، به‌خصوص در سبک غذایی خود ندارند، اما چنان‌که بحران اقلیمی جدی‌تر می‌شود، چشم‌‌پوشی از تاثیر غذا بر محیط‌زیست غیرممکن می‌گردد.
انکار کردن معمولا یکی از پاسخ‌هایی است که هنگام مواجهه با حقایق ناخوشایند در مورد اثرات غذاهای مختلف بر کره زمین انجام می‌شود. پاسخ دیگر، منحرف‌سازی موضوع است. مثلا می‌توان انگشت اتهام را به سمت گاوها گرفت و آن‌ها را عامل تولید گازهای گلخانه‌ای اعلام کرد؛ اما درواقع اتهام باید متوجه افرادی باشد که گوشت این حیوان را مصرف می‌کنند و به دامداری صنعتی دامن می‌زنند، نه خود گاوها.
گوشت گاو در میان سایر خوراکی‌های انسان بیشترین سهم را در انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد. وسعت زمین و میزان آب مورد نیاز برای پرورش حیوان یادشده نجومی است. ضایعات محصولاتی که برای تغذیه آن‌ها کِشت می‌شوند نیز به‌شدت زیاد است. به‌طور کلی ضایعات و جنگل‌زدایی که گاوداری ایجاد می‌کند، این صنعت را به یکی از بزرگ‌ترین فعالیت‌های مخرب کره زمین تبدیل کرده است.
در پاسخ به نگرانی‌ها در مورد تاثیرات زیست‌محیطی صنعت یادشده، برخی مصرف گوشت مرغ را به‌عنوان راه حلی مناسب و پایدار جهت حفاظت از محیط‌زیست مطرح کرده‌اند، اما چنین ادعایی نادرست است. تمرکز محض بر روی مضرات تولید گوشت گاو می‌تواند منجر به فرصت‌دهی به صنعت ویرانگر دیگری به‌عنوان جایگزین شود. کشتار و مصرف بی‌رویه مرغ به مشکلات زیست‌محیطی، بهداشتی و اخلاقی خواهد انجامید. به‌قول نیکلاس کارتر (Nicholas Carter)، بوم‌شناس و دانشمند: «انتخاب گوشت مرغ به‌جای گوشت گاو جهت حفاظت از محیط‌زیست مانند کم‌کردن ترموستات در یک خانه در حال سوختن است.»
به‌عنوان مثال، اخیرا حذف گوشت نشخوارکنندگان (مانند گاو و بره) از منو غذایی برخی مراکز و رستوران‌ها به‌عنوان سیاستی محیط‌زیستی مطرح شده. اگرچه این ایده تحسین‌برانگیز است، جایگزین کردن آن با گوشت مرغ می‌تواند عواقب خطرناکی داشته باشد. با این‌که تولید گوشت مرغ نسبت به گوشت برخی حیوانات دیگر، گازهای گلخانه‌ای کمتر تولید می‌کند، میزان آن در مقایسه با تولید محصولات گیاهی چون توفو، عدس، نخود و لوبیا بیشتر است. کارتر می‌گوید «علی‌رغم این‌که گوشت مرغ رد پای کربنی کم‌تری نسبت به سایرین دارد، همچنان سه برابر بیشتر از پروتئین‌های گیاهی مانند سویا که بیشترین میزان انتشار آلاینده را در نوع خود دارند، آلودگی ایجاد می‌کند.»
افزایش مصرف گوشت مرغ به‌معنای تولید فشرده آن است. کارتر به خطرات شدید بیماری‌های مشترک میان انسان و دام اشاره می‌کند که دستاورد تولید انبوه و حبس دست‌جمعی حیوانات است. مطالعات نشان داده‌اند این موضوع منجر به مقاومت آنتی‌بیوتیکی، گسترش بیماری و همه‌گیری خواهد شد.
موضوع دیگر، مدفوع مرغ است. نگهداری تعداد زیاد این پرنده سبب ایجاد مقادیر زیادی ضایعات خواهد شد که به آب‌راه‌های محلی ریخته می‌شوند و سبب فروپاشی اکولوژیکی می‌گردند.
فراتر از خطرات زیست‌محیطی و بهداشتی، مسائل اخلاقی نیز مطرح است. کوچک بودن مرغ‌ها سبب می‌گردد پرورش آن‌ها در مقیاس بزرگ‌تری نسبت به گاوها انجام شود و روزانه بیش از ۲۰۰ میلیون، یعنی ۱۴۰ هزار کشتار در هر دقیقه صورت گیرد. پرورش فشرده مرغ به‌معنای فضای کمتر و رنج بیشتر برای این حیوان است.
مطالعات نشان می‌دهند بهترین پاسخ به مشکلات و مسائل دامپروری صنعتی، روی آوردن به تغذیه گیاه‌محور است.
برگرفته از plantbasednews.org