مطالعه‌ای جدید که در مورد سنتز پروتئین عضلانی در واکنش به یک رژیم غذایی ۹ روزه و برنامه تمرین با وزنه انجام شده، سه سوال را مطرح می‌کند: نخست، آیا منبع پروتئین – گیاهی یا حیوانی – تفاوتی در افزایش عضله ایجاد می‌سازد؟ دوم آن‌که آیا توزیع یکسان پروتئین دریافتی روزانه مهم است؟ و سوم، آیا مصرف روزانه پروتئین به میزان متوسط اما کافی، بر هر یک از این متغیرها تاثیر می‌گذارد؟ در نهایت، محققان دریافتند که پاسخ به هر سه سوال «خیر» است و یافته‌های آنان در مجله طب و علم در ورزش و تمرین (Medicine and Science in Sports and Exercise) منتشر شد.
نیکولاس بِرد (Nicholas Burd)، استاد سلامت و حرکت‌شناسی (کینزیولوژی) در دانشگاه ایلینوی که این مطالعه را به همراه دانشجوی سابق تحصیلات تکمیلی خود، اندرو اسکو (Andrew Askow)، رهبری کرده، می‌گوید: «باور دیرینه یا عقیده رایج فعلی این است که منابع پروتئینی حیوانی، به ویژه برای عضله‌سازی، بهتر هستند.» وی افزود: «این باور ریشه در علم داشت. مطالعات قبلی نشان داده بودند که یک وعده غذایی مبتنی بر منابع حیوانی نسبت به وعده وگن محرک بیشتری برای سنتز پروتئین عضلانی ایجاد می‌کند.»
اما برد گفت که اندازه‌گیری‌های انجام شده پس از یک وعده غذایی ممکن است منعکس‌کننده اثرات مصرف یک رژیم غذایی وگن متعادل در دراز مدت زمان نباشند.
برای مطالعه جدید، ۴۰ بزرگسال سالم و فعال از نظر بدنی در سنین ۲۰ تا ۴۰ سال استخدام شدند. شرکت‌کنندگان قبل از شروع کارآزمایی بالینی، ابتدا یک رژیم غذایی هفت روزه را جهت استانداردسازی وضعیت تغذیه‌ای خود دنبال کردند، سپس به طور تصادفی به یکی از دو گروه دارای رژیم غذایی وگن یا همه‌چیزخوار تقسیم شدند. تیم تحقیق مسئول تدارک تمام وعده‌های غذایی بود. تقریبا ۷۰ درصد پروتئین وعده‌های غذایی همه‌چیزخوار از منابع حیوانی تامین می‌شد: گوشت گاو، مرغ، لبنیات، تخم‌مرغ و غیره. در رژیم غذایی وگن نیز اطمینان حاصل می‌شد که شرکت‌کنندگان پروتئین‌های کامل دریافت می‌کنند.
همه‌ی شرکت‌کنندگان هر سه روز یک‌بار در مجموعه‌ای از فعالیت‌های تقویت‌کننده عضلات در آزمایشگاه شرکت می‌کردند. آن‌ها همچنین برای پیگیری سطح فعالیت خود در خارج از این محیط نیز شتاب‌سنج می‌پوشیدند.
شرکت‌کنندگان هر روز «آب سنگین» می‌نوشیدند که با دوتریوم (Deuterium) – یک ایزوتوپ پایدار هیدروژن – به‌اصطلاح «نشان‌دار» شده بود. برد توضیح داد که اتم‌های دوتریوم با اتم‌های هیدروژن درون اسیدهای آمینه تبادل می‌شدند تا آن‌ها را سنگین کنند و به عنوان ردیاب عمل نمایند.» این کار به تیم تحقیق اجازه می‌داد ورودشان به بافت عضلانی را ردیابی کند. نمونه‌برداری از بافت عضله پا در ابتدا و انتهای کارآزمایی انجام شد.
برد پس از پی‌بردن به این موضوع که هیچ تفاوتی در سرعت سنتز پروتئین عضلانی بین افرادی که رژیم‌های وگن یا همه‌چیزخوار داشتند وجود نداشت، شگفت‌زده شد. او همچنین دریافت که توزیع پروتئین در طول روز تاثیری بر سرعت عضله‌سازی نداشت.
برد اکنون می‌گوید اگر کسی از او بپرسد بهترین نوع غذا برای عضله‌سازی چیست، خواهد گفت: «تا زمانی که پروتئین کافی و با کیفیت بالا از غذای خود دریافت می‌کنید، واقعا تفاوتی نمی‌کند که منبع آن چه باشد یا چگونه در طول روز توزیع شود.»
برگرفته از illinois.edu